Vrijwilligerswerk

Vandaag werd ik vereerd met een bezoek van mijn zus Eline. Mijn zus heeft recentelijk een carriereswitch ondergaan. Ik noem het ‘ondergaan’, want als de kredietcrisis niet op haar pad was gekomen dan had ze nu nog steeds bij de HR afdeling van onzer allen ABN-Amro gezeten.

In november 2008 verloor zij, met zovelen Nederlanders, haar baan bij voorgenoemde bank als recruiter. Na deze bewuste carrieremove hing haar toekomstperspectief om een mooie loopbaan in de recruiment op te bouwen nu aan een zijden draadje. Tja, en dan? Je contacten, je achtergrond, je werk, alles is ineens gedevalueerd want de recruitment lag op zijn gat in NL.

Je moet een behoorlijke positivo zijn om op je 33e compleet het roer om te gooien en van de nood dan maar een deugd te maken. Mijn zus, shopaholic in hart en nieren, de Carry Bradshaw van de lage landen, die schoonmaakt met Sorbo-handschoentjes en prosecco drinkt bij iedere gelegenheid..meldde zich aan bij de VrijwilligersCentrale in Amsterdam en werd uiteindelijk geselecteerd om als coordinator communicatie en fondsenwerving voor de Peace Future School Foundation aan de slag te gaan. En dat was hard werken, voor noppes maar het gaf wel heel veel waardering en voldoening.

Dankzij haar vrijwilligerswerk verscheen ze in de Volkskrant, Trouw en was op radio 1 te horen. Ze wist goed haar eigen PR op touw te zetten, breidde ze haar netwerk uit wat leidde tot een definitieve switch van recruitment naar fondsenwerving. Nu de kans op een leuke vaste baan als fondsenwerver een stuk dichterbij lijkt te komen, is de wereld van stoffige stichtingen straks misschien een ster rijker. De crisis geeft veel ellende, maar biedt ook veel nieuwe kansen, dat blijkt wel.